به منظور بررسی اثرات تنش شوری و روش های کاربرد نیتروژن بر عملکرد و اجزاء عملکرد گندم آزمایشی به صورت کرت های خرد شده و در قالب طرح بلوک کامل تصادفی در سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه بیرجند انجام شد. فاکتورهای آزمایش شامل سطوح شوری 5/1، 7/4 و 9/7 دسی زیمنس بر متر به عنوان کرت های اصلی و تیمارهای نیتروژن شامل 1- مصرف کود نیتروژن طی سه مرحله به صورت سرک به خاک، 2- مصرف دو سوم کود نیتروژن به صورت سرک به خاک در زمان کاشت و در مرحله پنجه زنی و یک سوم به صورت محلول-پاشی همزمان با ظهور خوشه، 3- مصرف دوسوم کود نیتروژن به صورت سرک به خاک در زمان کاشت و در مرحله ظهور خوشه و یک سوم به صورت محلول پاشی در زمان پنجه زنی و 4- مصرف یک سوم کود نیتروژن همراه با کاشت به خاک، یک سوم به صورت محلول پاشی در زمان پنجه-زنی و یک سوم همزمان با ظهور سنبله به صورت محلول پاشی، به عنوان کرت های فرعی بودند. نتایج آزمایش نشان داد که با افزایش شوری، عملکرد و اجزاء عملکرد گندم کاهش قابل توجهی یافتند، به طوری که با افزایش هر واحد شوری 5/41 کیلوگرم در هکتار افت در عملکرد دانه مشاهده شد. روش های کاربرد نیتروژن در شرایط شوری خاک نیز تأثیر معنی داری بر تمامی اجزاء عملکرد داشت. یک مرحله محلول پاشی کود اوره در مرحله پنجه زنی به همراه کاربرد خاکی آن در مراحل بعدی توانست تعداد سنبله در متر مربع و تعداد دانه در سنبله را نسبت به سایر تیمارها افزایش دهد. محلول پاشی در زمان ظهور سنبله نیز سبب افزایش وزن هزار دانه نسبت به سایر تیمارها شد.
)
ارسال نظر در مورد این مقاله